اقامه دعا با برنامهریزی و تلاش
نویسنده: غلامرضا بنی اسدی
شایوردنیوز_یادداشت/دعا یک رسمالخط است برای رفتار. کسی که پی اجابت دعا به رفتار تکلیفی خود همت نکند، به خواندن و دستان رها شدهاش در آسمان هم نمیتوان باور داشت. پی تحقق آنچه به دعا میخوانیم، در زمین باید تلاش کنیم. فکر میکنم به جایی برنمی خورد اگر علاوه بر طلبِ حوائج در دعا، پی مطالبه آن از مسئولان را هم بگیریم. دعا به جای خود،کار هم به جای خود. اگر در شب قدر، همکلام رسول اعظم الهی شویم به خوانش دعای الهم ادخل علی اهل القبور السرور، بعداز نماز، باید برای تحقق این فرازها، همه فروزها را پوشش دهیم. فراتر از خواندن دعا، برای اقامه آن بکوشیم.
اگر پیامبر اکرم(ص) “خدایا، بر اهل قبور شادی وارد کن” خود برای تحقق آن، اهل قبور را در نظر دارد و راه سعادت قبل از رسیدن به قبر را هم نشان میدهد. اگر میفرماید “خدایا، هر تهیدستی را بینیاز کن” خود هم برای بینیازی تهی دستان همت میکند. هم با فرهنگ سازی برای توسعه یاریگری مردم و هم با تشریع زکات و خمس و دیگر برنامهها، دستهای تهی را پُر میکند. “خدایا، هر گرسنهای را سیر کن، خدایا، هر برهنهای را بپوشان، خدایا، قرض هر بدهکاری را ادا کن” خود هم دستی گشاده دارد در این عرصه ها. بارها خواندهایم که پیامبر خدا(ص) و ائمه هدی(ع) با داد و دهش، از مردم رفع مشکل کردهاند.
حتی خواندهایم که در حکومت مولا علی(ع) بهرغم جنگهای سه گانه و طولانی و کمر شکن، کارها چنان به سامان شده بود که انگار فقر داشت از حوزه حکومتی امام خارج میشد. این کلام مولاست به این صراحت که، “مَا أَصْبَحَ بِالْکُوفَهِ أَحَدٌ إِلَّا نَاعِماً إِنَّ أَدْنَاهُمْ مَنْزِلَهً لَیَأْکُلُ الْبُرَّ وَ یَجْلِسُ فِی الظِّلِّ وَ یَشْرَبُ مِنْ مَاءِ الْفُرَات.” بله، در کوفه همه زندگی مناسب داشتند. صاحبان پایینترین شغلها هم نان گندم میخورند، خانه و سرپناه دارند، و از آب گوارا (فرات) مینوشند.
در منطقه تحت حکومت امام علی، کسی بیسرپناه و بیخانه نیست. کسی دغدغه مسکن ندارد. این هم یعنی اقامه همان دعایی که پیامبر میخواندند و ائمه نیز بدان همت داشتند. ادامه دعای رسول هم با نگاه “همه شمول” میگوید “خدایا، غم هر غمزدهای را برطرف کن، خدایا، هر غریبی را به وطن بازگردان، خدایا، هر اسیری را آزاد فرما” این و آن نمیکند. خط کش نمیگذارد، خودی و غیر خودی هم نمیکند که خیر و صلاح را برای همه میخواهد. “خدایا، هر فسادی را در کار مسلمانان اصلاح کن” تنها فرازی است که دایره آن فقط مسلمانان را در برمیگیرد. شاید این هم از آن رو باشد که غیر مسلمانان دچار بزرگترین فساد که کفر و شرک است هستند. تا اسلام نیاورند، تا لا اله الا الله نگویند به “تفلحوا” نخواهند رسید. از این فساد باید خود با ایمان بگذرند و الّا باز در فرازهای بعد دعا همه شمول میشود؛ “خدایا هر بیماری را درمان ده، خدایا راه تهیدستی ما را با توانگریات ببند، خدایا بدحالی ما را به خوبی حال خود تغییر ده، خدایا، وام ما را بپرداز و ما را از تهیدستی بینیاز کن، همانا تو بر هر کاری توانایی.” این دعا هم درس است و هم رسم زیستن و حکومت داری. دعای رسولالله را هم خود ایشان و هم امام علی با مدیریت صحیح بهرغم کمبود منابع و شرایط جنگی، محقق کردند. این درسی است پیش روی ما تا فقط به دعا خواندن ننشینیم و چشم به آسمان داشته باشیم. برای تحقق آن بکوشیم و نگاهمان به زمین و تدبیرمان آبادانی زمین باشد. انشاالله.